Odezwa Wikariusza Generalnego dot. ingresu Biskupa Legnickiego
Siostry i Bracia!
Opisany w dzisiejszej Ewangelii dialog Jezusa z Apostołami jest jednym z centralnych momentów określających relację uczniów do Zbawiciela. Jest to wiara w Jego mesjańską godność, którą w imieniu Apostołów wyznaje pierwszy z nich – Piotr. To wyznanie wiary Piotra, a także pozostałych Apostołów, nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji, w jakiej przyszło żyć pierwszym wyznawcom Chrystusa. Choć poglądy i opinie o Nim są różne, to jednak Piotr wraz z Apostołami odnajdują w Chrystusie jedynego Zbawiciela. „Ty jesteś Mesjasz” – odpowie na pytanie Jezusa Apostoł.
Wiara Piotra, a także pozostałych Apostołów, mimo że będzie musiała przejść przez wiele trudnych doświadczeń, stanie się skałą – opoką, na której Chrystus będzie budował wiarę całego Kościoła – swojego Mistycznego Ciała.
Tę prawdę, jeszcze dokładniej przekaże nam Ewangelista Mateusz, opisując wydarzenie pod Cezareą Filipową i dodając słowa Chrystusa skierowane wówczas do Piotra: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie». (Mt 16, 13-23)
Ewangelista wyraźnie podkreśli prawdę, że wiara Kościoła, będąca łaską pochodzącą od Boga, musi być oparta na mocnym fundamencie, co będzie gwarancją, że bramy piekielne nigdy Kościoła nie przemogą. Tym fundamentem jest wiara tych, których Chrystus powołał i ustanowił Apostołami. Oni też są znakiem i gwarancją jedności wszystkich wierzących w Chrystusa. Trwanie w jedności nabiera tu zasadniczego znaczenia dla wspólnoty Kocioła, który jak Chrystus zawsze będzie znakiem, któremu świat będzie się sprzeciwiał (por. Łk 2, 34). Krzyż Chrystusa, zawsze był i będzie odrzucany przez świat, w którym żyją i zawsze będą żyli chrześcijanie, czyli uczniowie Chrystusa.
Odnajdujemy tu prawdę, że to Apostołowie w imieniu Chrystusa będą kierowali Jego Kościołem. Oni będą mieć „władzę kluczy”, strzegąc depozytu wiary.
Wydaje się, że współczesne ataki na Kościół, na ludzi wierzących, zwłaszcza na katolików, eskalacja prześladowań, także tych krwawych, zdają się dzisiaj dobitnie potwierdzać słowa Zbawiciela: „Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził. Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: ‹‹Sługa nie jest większy od swego pana››. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować” (J 15, 18-20).
Historia Kościoła ukazuje, że to Chrystus, który oddał życie, aby rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno (por. J 11,52), a teraz żyje w swoim Kościele, jest zwycięzcą świata, a Jego Krzyż stanowi znak tego zwycięstwa.
Jedność Kościoła to źródło jego siły i mocy. Zauważmy, że ataki na Kościół rozpoczynają się od próby rozbicia jedności wewnątrz samego Kościoła. Tam, gdzie się to uda – umiera wspólnota.
Trzeba nam zatem pilnie dbać o jedność. Jej gwarancją jest ten, który z mandatu Chrystusa pełni we wspólnocie rolę Apostoła i winien być opoką, na której buduje się wiara powierzonej mu wspólnoty. To niełatwe zadanie, biorąc pod uwagę, że Chrystus powołuje do tego zadania apostołów – ludzi „wziętych z ludu”.
Rolę Apostoła w Kościele, zawsze pełnił i pełni nadal biskup. Dla Kościoła powszechnego jest to Biskup Rzymu, a dla kościoła lokalnego, czyli diecezji jej biskup. Tę prawdę dobitnie wyraził, żyjący w I wieku biskup i męczennik, św. Ignacy Antiocheński: „Gdzie pojawia się biskup, tam niech też będzie zgromadzenie, podobnie jak tam, gdzie jest Jezus Chrystus, jest też Kościół katolicki” (List do Smyrneńczyków, 8,2).
„Diecezja jest częścią Ludu Bożego powierzoną pasterskiej pieczy biskupa współpracującego z prezbiterium, aby trwając przy swoim pasterzu, zgromadzona przez niego w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię, stanowiła Kościół partykularny, w którym prawdziwie jest obecny i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusa”. Tę prawdę przypomniał Sobór Watykański II w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (por. KK 23).
Kościołem partykularnym kieruje biskup jako zastępca i wysłannik Chrystusa. Naznaczony pełnią sakramentu święceń, pozostaje on w komunii z Biskupem Rzymskim, czyli Papieżem i pod jego władzą.
Jak wiemy, dnia 28 czerwca br., po przejściu na emeryturę dotychczasowego Pasterza naszego Kościoła biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego, Ojciec święty Franciszek mianował Biskupem Legnickiem Biskupa Andrzeja Siemieniewskiego. Kanoniczne przekazanie diecezji nastąpiło 29 czerwca, w uroczystość Patronów naszej diecezji Św. Apostołów Piotra i Pawła.
Biskup Andrzej Siemieniewski urodził się 8 sierpnia 1957 r. we Wrocławiu. Święcenia prezbiteratu otrzymał 1 czerwca 1985 r. Po dwuletniej pracy duszpasterskiej w parafii pw. św. Stanisława w Świdnicy, podjął studia specjalistyczne w Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie, które ukończył z tytułem doktora teologii w zakresie duchowości. W latach 1991-1998 pełnił funkcję ojca duchownego w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Od 1991 roku zatrudniony na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, gdzie przez dwa lata był dyrektorem tamtejszej biblioteki, a w 1997 roku został kierownikiem katedry teologii duchowości. W latach 1998-2001 pełnił urząd prorektora uczelni.
W 1998 roku habilitował się w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, a w 2004 roku otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych. Jest autorem licznych publikacji: książek, artykułów o charakterze naukowym i popularnonaukowym oraz z zakresu duchowości. Od 1994 roku związany ze wspólnotą „Hallelu Jah” we Wrocławiu, należącą do Ruchu Odnowy w Duchu Świętym.
Dnia 5 stycznia 2006 roku papież Benedykt XVI mianował ks. prałata Andrzeja Siemieniewskiego biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Theuzi. Sakry biskupiej udzielił mu abp Marian Gołębiewski, metropolita wrocławski, 11 lutego 2006 roku, w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Deus Caritas est” (Bóg jest Miłością).
W ramach Konferencji Episkopatu Polski pełni funkcję delegata ds. Ruchu Rodzin Nazaretańskich oraz delegata ds. Federacji Bibliotek Kościelnych „Fides”, a także jest członkiem zespołu ds. kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną oraz członkiem Rady Naukowej.
Obecnie przygotowujemy się do Ingresu naszego Biskupa do Katedry. Jest to bardzo ważny moment w życiu Kościoła diecezjalnego, ponieważ uroczyste wejście Biskupa do swojego kościoła katedralnego jest oficjalnym przyjęciem Pasterza przez wspólnotę i oficjalnym początkiem pasterzowania.
Poszczególne części liturgii związanej z objęciem diecezji przez biskupa wymownie uświadamiają, że nowy biskup rozpoczyna pełnienie swojej posługi, której głównymi zadaniami jest głoszenie słowa Bożego (nauczanie), celebrowanie liturgii (uświęcanie) oraz prowadzenie ludu Bożego do zbawienia (pasterzowanie).
Od tego momentu nowo ustanowiony biskup posiada pełne prawo, do tego, aby w kościele katedralnym zająć należące do niego miejsce – katedrę biskupią, znak jego władzy nauczycielskiej, kapłańskiej i pasterskiej oraz znak jedności wyznawców tej samej wiary.
Jak czytamy w Dekrecie o pasterskich zadaniach biskupów Soboru Watykańskiego II, „biskup posiadając pełnię kapłaństwa jest następcą Apostołów postawionym przez Ducha Świętego jako pasterz. Chrystus bowiem dał Apostołom oraz ich następcom nakaz i władzę, by nauczali wszystkie narody, uświęcali ludzi w prawdzie oraz obejmowali ich troską pasterską. Z tej racji biskup stał się przez Ducha Świętego, który został mu dany, prawdziwym i autentycznym nauczycielem wiary, kapłanem i pasterzem” (por. DB nr 2).
Uroczystość Ingresu zaplanowana jest na poniedziałek 20 września br. i rozpocznie się o 11.30 procesją liturgiczną do Katedry z budynku domu parafialnego parafii katedralnej. W bramie głównej Katedry biskupa przywita Prepozyt Legnickiej Kapituły Katedralnej i proboszcz Katedry, i nastąpi dalsza część uroczystości. Eucharystia rozpocznie się o 12.00.
Kieruję zatem do Was Czcigodni Prezbiterzy, Diakoni, Osoby Konsekrowane i do Was wszystkich Siostry i Bracia, wierni Diecezji Legnickiej serdeczne zaproszenie do udziału w tej uroczystości. Zapraszam także wszystkie wspólnoty i organizacje kościelne. Niech nasza liczna obecność, będzie znakiem i wyrazem jedności z naszym Pasterzem.
Proszę także, aby dzisiejsza niedziela była szczególnym dniem modlitwy za naszego Biskupa. Poprzez dzisiejszą modlitwę okażmy jedność z naszym Biskupem, jedność między sobą. Niech ta modlitwa będzie wsparciem wspólnoty wierzących dla swojego pasterza, którego daje nam Chrystus jako znak jedności i skałę, na której oprze się nasza wiara.
W Chrystusowej jedności
Ks. Robert Kristman
Wikariusz Generalny
